Meren en kiwi's

Maandagavond bleef het regenen. We hebben rondgereden in het centrum op zoek naar een restaurant… maar die vind je dus haast niet meer. Vier jaar geleden zaten Tjeerd en ik op hotel in de Jailhouse, een oude gevangenis die nu dienst doet als backpackershotel. We wisten dat daar in de buurt wel wat te vinden was, dus zijn we die kant op gereden. Daar was niets te merken van de aardbeving. Het hotel stond er met z’n muren van een halve meter dik uiteraard nog en hetzelfde Chinese restaurant gelukkig ook . Nieuw-Zeeland krijgt heel veel Aziatische toeristen over de vloer en dat zie je ook aan de horeca. Je kan hier zeer goed Aziatisch eten en het smaakt ook veel echter dan bij ons.
Dinsdagmorgend zijn we dan naar de containermall gereden, een shoppingcenter gemaakt van containers. Dat hebben ze toch wel mooi gedaan en het brengt leven en kleur in de grijze, verlaten stad. We waren er al om 9u dus veel winkels waren nog gesloten. Lang hebben we er dus niet rondgelopen en om 10u zijn we aan onze eerste autotrip richting het Zuiden begonnen.

Het duurt niet lang voor je op het platteland bent en de uitgestrekte velden met schapen, koeien en sprinklerinstallaties kan bewonderen. Mooie gezichten met op de achtergrond al enkele bergen. De zon deed ook haar best om zich af en toe te laten zien. Na 120km hebben we een eerste halte gehouden bij The Tin Shed, een soort van kinderboerderij waar ze ook merino (wol van het merinoschaap, typisch Nieuw-Zeelands) en andere spullen verkopen. Celine was vooral gecharmeerd van de poes die in de winkel rondliep, wij van de kleine varkentjes, de speciale kippen, de lama’s en de mooie wollen spullen in de winkel.

Even wat achtergrondinformatie. De inwoners van Nieuw-Zeeland zijn erg begaan met hun natuur en doen veel om het natuurlijk evenwicht weer te herstellen. Oorspronkelijk zaten er op de eilanden maar 3 soorten zoogdieren vergezeld van reptielen en zeer veel vogelsoorten. Via het bootverkeer zijn er oa possums en konijnen overgekomen vanuit Australië. Om de konijnenplaag te bestrijden hebben ze marters uitgezet maar die vonden de vogels veel makkelijker als maaltijd dan de konijnen, dus doel gemist en een nieuwe inwoner erbij. Possums zijn kleine roofdieren die zich graag te goed doen aan eieren (van ondermeer de kiwivogel) en jonge vogeltjes. Zij zijn op dit moment nog steeds de grootste pest waar dan ook vrij op gejaagd mag worden. De vacht van de possum is zeer zacht en wordt net zoals wol verwerkt in kledij die in alle souvernirwinkeltjes te vinden is.

15km verderop ligt Geraldine waar we bij dezelfde bakkerij hebben gegeten als vier jaar terug. De hartige taartjes gevuld met kippen- of rundspastei waren zeer lekker. Tjeerd is daarna met Celine gaan spelen in een mooie speeltuin waar onze auto voor geparkeerd stond dan kon ze nog eens goed rondcrossen voor ze weer moest stilzitten. Terwijl zijn Linde, Omoe en ik de delicatessenwinkeltjes naast de bakkerij gaan bekijken en hebben er ook wat gekocht voor op de boterham. Ze houden hier erg veel van kaas, chutneys, marmelades, kruiden, uienconfijt, dipsauzen, ... en het ziet er ook allemaal lekker uit.

Tijd om verder te rijden, nu echt landinwaarts de bergen tegemoet. Lake Tekapo was onze volgende halte. Het is het hoogste meer van een heel aantal wat met elkaar in verbinding staat door kanalen met waterkrachtcentrales. Van daaruit worden gezinnen en bedrijven in heel Nieuw-Zeeland van stroom voorzien. De zon was inmiddels van de partij en dus was het zicht op het meer vanaf het kapelletje en het stambeeld van de Good Shephard adembenemend. Maar het mooiste moest nog komen. Nog eens 50 km verder ligt Lake Pukaki waar we getrakteerd werden op een prachtig zicht op de Mount Cook die met meer dan 3700m de hoogste berg van Nieuw-Zeeland is. Wat daarna volgde was minder spectaculair maar nog steeds mooi: uitgestrekte vlaktes met bergen aan weers kanten. Veel schapen, weinig mensen en menselijke invloeden te bespeuren. Af en toe iets wat op een dorp lijkt of een paar vakantiehuisjes. Om de doorsteek te maken naar de Westcoast, moesten we over de Lindis Pass. Helaas, Linde heeft er niet veel van gezien. Die had voorbeeld genomen aan Celine en lag rustig te dutten. Ik vond de weg anders af en toe best spannend. Kronkelwegen tussen niets dan bergen en glooiingen met grijsgroene vegetatie. Je mag daar 100km per uur rijden. Gelukkig zetten ze adviessnelheden bij de bochten, wat ze erg consequent doen.

Dit was de langste en ook meest desolate rit van heel onze reis. Na 480km rijden kwamen we om 18u30 aan in Queenstown, de activiteiten- en avonturenhoofdstad van Nieuw-Zeeland. Het weer was prachtig, alsook de hotelkamer die nu een duplexappartment bleek te zijn met zicht op het meer. Celine voelde zich minder lekker. Ze had bijna de hele autorit geslapen – ze was ook echt niet wakker te houden – en wist met zichzelf geen blijf. Na 3 banaantjes en een yoghurtje ging het wat beter en zijn we gaan eten in het restaurant van het hotel. Daar heeft ze mooi gespeeld terwijl wij ons tegoed deden aan vis en een Nieuw-Zeelandse schotel (kaas, vlees, vis, chutneys, gegrilde groenten, olie, pesto, crackers, brood).

Celine lag er pas in om 23u en heeft voor het eerst de nacht doorgeslapen tot 6u. Daar waren we blij mee. We zijn vannacht wel even gewekt met het leuke nieuws dat we weer oom en tante geworden zijn. Marian is bevallen van een meisje, Marit. Deze ochtend kort telefonisch contact gehad en alles is goed. Wij kijken er erg naar uit om hen te gaan bewonderen, maar het zal nog even moeten wachten.

Rond 10u zijn we naar het informatiecentrum gegaan in de stad omdat Omoe en Linde de knoop hadden doorgehakt om de Milford Sound te gaan bekijken, een grote prachtige fjord waarin watervallen uitmonden en dolfijnen zwemmen. Wij hebben dat al gezien (zie vorige reis) en konden het hen aanbevelen. Met de auto of de bus zou je minimaal 12u (heen en terug) onderweg zijn vanuit Queenstown, dus hebben ze gekozen voor een vliegtuig – boot – vliegtuig wat slechts 4u in beslag neemt. Ze hadden geluk: het weer op de Milford Sound was prachtig en er was nog plek op de trip van 14u, dus ze hebben meteen geboekt.

Als voormiddagactiviteit hebben we het Kiwi Birdlife Park bezocht. Daar hebben ze een kiwikweekprogramma (de vogel, welteverstaan) en laten ze aan de hand van een korte voorstelling met dieren zien wat er precies gebeurd is met de fauna en flora in Nieuw-Zeeland en hoe ze aan het behoud werken van de authentieke natuur. In dit park kan je dan ook in speciale ruimtes de kiwivogel bewonderen. Het zijn nachtdieren dus de hokken zijn afgewerkt met donker glas en de ruimte waar je doorloopt is ook donker. Het blijft een rare vogel  maar wel mooi. Een van de vrouwtjes was recentelijk “zwanger” en daar hebben ze een x-ray van gemaakt. Je kan dan inderdaad vaststellen dat zo’n kiwi-ei ongeveer 1/3 inneemt van het lichaam van de vogel. Indrukwekkend! Linde werkt op de radiologieafdeling in het ziekenhuis dus dit was natuurlijk spek naar haar bek.

Om 13u hebben we Omoe en Linde op het busje gezet voor hun uitstap naar de Milford Sound en zijn wij naar het hotel gegaan. Celine bedje in, Tjeerd platte rust en ik ben naar de guest laundry getrokken met een witte en een donkere was. Om 18u zijn we richting centrum gegaan om Omoe en Linde op te halen. Ze hebben een fantastische namiddag gehad met spectaculaire uitzichten vanuit het vliegtuig en vanop de boot. Het was het waard geweest. Vervolgens zijn we gaan eten in een restaurant aan het meer en hebben daarna nog wat langs het water en door het centrum gekuierd. Celine had het erg naar haar zin, ook toen we even gaan kijken zijn bij straattheater. Daarna gingen de oogjes toe.