De vier generaties hebben elkaar gevonden...
Door: Nele
Blijf op de hoogte en volg Nele
04 Februari 2013 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Even dealen met de jetlag en wat energie sparen voor een eerste verslag. Want hoe is de vlucht gegaan met Celine? En hoe gaat het met Omoe? Hebben jullie elkaar gevonden? Zijn de zieken genezen?
Ons reisverhaal start gescheiden. Omoe en Linde zijn vrijdag in Brussel vertrokken met British Airways en wij vanaf Schiphol met Emirates. Voor Celine was het de eerste keer dat ze vloog en dan meteen naar de andere kant van de aardbol. Het begin was moeilijk. Er moet vanalles en dat is niet leuk. Gelukkig was Oma Gea op Schiphol om nog even tijd door te brengen met Celine en haar "bezig te houden" terwijl wij de koffers gingen inchecken. We zijn nog even koffie gaan drinken en dan was het tijd voor een dikke knuffel met Oma die onze auto ging meenemen naar Deventer. Toen begon het wat moeilijker te worden voor Celine. Wat voor volwassenen evidenties zijn, zijn het dat uiteraard niet voor kleine kindjes. We moesten wachten voor de paspoortcontrole en ze bleef maar om Oma vragen. Daarna naar de gate waar het alweer wachten geblazen was voor de security check. Als klein meisje kan je daar overal tussendoor glippen, maar dat mag natuurlijk niet. Het boarden liet gelukkig niet lang op zich wachten dus we zaten snel op onze plaats in het vliegtuig. Een mooie plaats in een mooi vliegtuig (A380), vlak voor een tussenschot. Het laatste "gedoe" was wanneer ze op mijn schoot moest blijven zitten voor en tijdens het stijgen. Daarna rust en spelen (en een beetje slapen) op een deken op de grond. Maya de Bij op de tablet heeft ook voor veel verstrooiing gezorgd :-)
Rond middernacht lokale tijd kwamen we aan in Dubai waar we maar net voldoende tijd hadden om over te stappen. Het vliegveld is erg groot. We moesten grote liften en een trein nemen om naar de andere gate te geraken. Daar zijn we opgestapt op een nachtvlucht richting Sydney (Boeing 777). We zaten nu op gewone stoelen aan het raam. Iets gemakkelijker voor mama en papa omdat Celine dan niet zelf weg kon lopen. Stijgen en landen op mama's schoot ging al iets beter en tijdens de vlucht heeft ze veel geslapen. Tjeerd en ik hebben ook ongeveer 6u geslapen wat wel scheelt als de vlucht 12,5u duurt.
In Sydney hadden we bijna 12u overstaptijd en maar goed dat we een hotel geboekt hadden. De luchthaven sluit daar 's nachts en alle bagage moet ook het gebouw uit (in tegenstelling tot wat ze ons op Schiphol zeiden). Het was bijna middernacht als we op de hotelkamer kwamen waar we een verfrissend bad genomen hebben, 2 à 3 uurtjes geslapen en dan de tijd gedood totdat we konden gaan ontbijten om 6u. Ja, daar gaat je bioritme :-) Vervolgens weer richting luchthaven voor de laatste vlucht naar Christchurch. Die duurde maar 3u maar was voor ons de lastigste van allemaal. Celine heeft diarree gekregen en dat wilde niet meteen stoppen. Kleren vuil, vliegtuigzetels vuil, onze eetlust weg... Een uur voor landing is ze bij mij in slaap gevallen.
In de aankomsthal stonden Linde en Omoe ons op te wachten. Op het verlies van Omoe haar sjaal na zijn hun vluchten goed verlopen. Celine lag intussen nog steeds te slapen in de buggy. De desk van Avis was vlakbij dus het oppikken van de auto kon meteen gebeuren. En wat voor een auto... zeg maar een van of een busje. Voor de kenners, het is een Toyota Previa. Zeer ruim met in totaal 8 zitplaatsen. De kinderstoel stond er ook al in. Inpakken en wegwezen. Het was voor Tjeerd weer even wennen aan het links rijden, maar het moet gezegd dat hij dat geweldig doet. We zijn recht naar het motel gereden waar we ons 2 slaapkamerappartementje hebben betrokken. Alles aanwezig en netjes in orde, inclusief babybedje waar Celine nog rustig in verder geslapen heeft. Rond 18u hebben we haar toch maar wakker gemaakt om niet teveel in het oude ritme te blijven en zijn we naar het centrum van Christchurch gereden.
Wat we in het centrum aantroffen, is met weinig positieve woorden te beschrijven. Wat ooit zo'n mooie stad was, is na de aardbevingen van 2011 veranderd in puin, verval, bouwwerf en spookstad. Het duurde ook even voor we herkenden waar we zaten. De kathedraal met het centrale plein en Regent street... we stonden perplex. We hadden voor de reis aan Omoe en Linde verteld hoe mooi en romantisch deze stad wel is, maar vinden daar weinig bewijs van terug. Na de eerste inkopen in de supermarkt zijn we in een van de weinige restaurants bij het centrum pizza gaan eten. Daar vertelden ze ons dat er elke dag nog aardbevingen gemeten worden maar dat ze wel de stad gaan heropbouwen.
Om 21u30 ging bij iedereen het licht uit en zijn we allemaal gaan slapen. Celine vond het om 3u welletjes en was klaar wakker. Gelukkig hebben we Maya de Bij op de tablet nog... om haar in stilte bezig te houden. Tjeerd is met haar even opgestaan om een boke te eten (voor de Nederlanders: boke is de afkorting van boterhammeke) en om 4u30 is ze weer gaan slapen tot 7u30. Op zich, niet slecht voor zo'n uk. Iedereen had relatief goed geslapen en zat aan het ontbijt rond 8u30.
Om 10u zijn we vertrokken naar het International Antarctic Centre. Voor degenen die mijn vorige weblog zich herinneren, we zijn daar 4 jaar geleden ook geweest. Vanuit Nieuw-Zeeland worden de Zuidpoolexpedities ondernomen. 70% van wat er naar de Zuidpool gaat, passeert langs Christchurch. Het centrum geeft dan ook uitvoerig beeld en klank bij het leven op de Zuidpool, het klimaat en de invloed van de mens hierop. Omoe, Linde en Tjeerd hebben een simulatie zomerstorm op de Zuidpool meegemaakt waarbij de gevoelstemperatuur zakt naar -17,8°C. Omoe is zelfs even op de sneeuwscooter gekropen. Jammer dat het donker was in die ruimte op dat moment, want daar hebben we geen scherpe foto van :-) Celine vond vooral de pinguins leuk al vond ze de afbeeldingen leuker dan de echte die er zaten. Je kan in dit centrum zeker een hele dag doorbrengen als je alles wil lezen en zien. Rond 12u hebben we daar geluncht en daarna zijn we weer naar het city centre gereden.
Ze hebben in de stad een soort van container shopping centre opgezet waar winkels, horeca en zelfs banken een stek in hebben gevonde nu dat de rest van het centrum onbruikbaar is. Daar wilden we graag wat gaan rondlopen maar de regen heeft er een stokje voorgestoken. Dan maar wat geslenterd door een gesloten shoppingcentre en nog een paar spulletjes gekocht voor gebruik tijdens de reis (oa een roos potje voor Celine :-)). Nu zitten we rustig in ons appartementje wat te lezen, te schrijven en te dutten. Dit tafereel werd net even opgeschrikt door een kleine aardbeving die niet spectaculair genoeg was om Omoe te doen opkijken van waar ze mee bezig was. Ook Celine bleef rustig verder slapen.
Morgen gaan we rijden richting Queenstown langs een aantal grote meren die aan de voet liggen van de Nieuw-Zeelandse Alpen. Het weer belooft beter te worden dus hopelijk mooie foto's bij het volgende verslag.
PS: Om op de laatste vraag te antwoorden: de zieken zijn al wat beter. De één kucht nog en de andere is af en toe nog beroerd na het eten. Leve de paracetamol, anders waren we hier niet allemaal op tijd
Ons reisverhaal start gescheiden. Omoe en Linde zijn vrijdag in Brussel vertrokken met British Airways en wij vanaf Schiphol met Emirates. Voor Celine was het de eerste keer dat ze vloog en dan meteen naar de andere kant van de aardbol. Het begin was moeilijk. Er moet vanalles en dat is niet leuk. Gelukkig was Oma Gea op Schiphol om nog even tijd door te brengen met Celine en haar "bezig te houden" terwijl wij de koffers gingen inchecken. We zijn nog even koffie gaan drinken en dan was het tijd voor een dikke knuffel met Oma die onze auto ging meenemen naar Deventer. Toen begon het wat moeilijker te worden voor Celine. Wat voor volwassenen evidenties zijn, zijn het dat uiteraard niet voor kleine kindjes. We moesten wachten voor de paspoortcontrole en ze bleef maar om Oma vragen. Daarna naar de gate waar het alweer wachten geblazen was voor de security check. Als klein meisje kan je daar overal tussendoor glippen, maar dat mag natuurlijk niet. Het boarden liet gelukkig niet lang op zich wachten dus we zaten snel op onze plaats in het vliegtuig. Een mooie plaats in een mooi vliegtuig (A380), vlak voor een tussenschot. Het laatste "gedoe" was wanneer ze op mijn schoot moest blijven zitten voor en tijdens het stijgen. Daarna rust en spelen (en een beetje slapen) op een deken op de grond. Maya de Bij op de tablet heeft ook voor veel verstrooiing gezorgd :-)
Rond middernacht lokale tijd kwamen we aan in Dubai waar we maar net voldoende tijd hadden om over te stappen. Het vliegveld is erg groot. We moesten grote liften en een trein nemen om naar de andere gate te geraken. Daar zijn we opgestapt op een nachtvlucht richting Sydney (Boeing 777). We zaten nu op gewone stoelen aan het raam. Iets gemakkelijker voor mama en papa omdat Celine dan niet zelf weg kon lopen. Stijgen en landen op mama's schoot ging al iets beter en tijdens de vlucht heeft ze veel geslapen. Tjeerd en ik hebben ook ongeveer 6u geslapen wat wel scheelt als de vlucht 12,5u duurt.
In Sydney hadden we bijna 12u overstaptijd en maar goed dat we een hotel geboekt hadden. De luchthaven sluit daar 's nachts en alle bagage moet ook het gebouw uit (in tegenstelling tot wat ze ons op Schiphol zeiden). Het was bijna middernacht als we op de hotelkamer kwamen waar we een verfrissend bad genomen hebben, 2 à 3 uurtjes geslapen en dan de tijd gedood totdat we konden gaan ontbijten om 6u. Ja, daar gaat je bioritme :-) Vervolgens weer richting luchthaven voor de laatste vlucht naar Christchurch. Die duurde maar 3u maar was voor ons de lastigste van allemaal. Celine heeft diarree gekregen en dat wilde niet meteen stoppen. Kleren vuil, vliegtuigzetels vuil, onze eetlust weg... Een uur voor landing is ze bij mij in slaap gevallen.
In de aankomsthal stonden Linde en Omoe ons op te wachten. Op het verlies van Omoe haar sjaal na zijn hun vluchten goed verlopen. Celine lag intussen nog steeds te slapen in de buggy. De desk van Avis was vlakbij dus het oppikken van de auto kon meteen gebeuren. En wat voor een auto... zeg maar een van of een busje. Voor de kenners, het is een Toyota Previa. Zeer ruim met in totaal 8 zitplaatsen. De kinderstoel stond er ook al in. Inpakken en wegwezen. Het was voor Tjeerd weer even wennen aan het links rijden, maar het moet gezegd dat hij dat geweldig doet. We zijn recht naar het motel gereden waar we ons 2 slaapkamerappartementje hebben betrokken. Alles aanwezig en netjes in orde, inclusief babybedje waar Celine nog rustig in verder geslapen heeft. Rond 18u hebben we haar toch maar wakker gemaakt om niet teveel in het oude ritme te blijven en zijn we naar het centrum van Christchurch gereden.
Wat we in het centrum aantroffen, is met weinig positieve woorden te beschrijven. Wat ooit zo'n mooie stad was, is na de aardbevingen van 2011 veranderd in puin, verval, bouwwerf en spookstad. Het duurde ook even voor we herkenden waar we zaten. De kathedraal met het centrale plein en Regent street... we stonden perplex. We hadden voor de reis aan Omoe en Linde verteld hoe mooi en romantisch deze stad wel is, maar vinden daar weinig bewijs van terug. Na de eerste inkopen in de supermarkt zijn we in een van de weinige restaurants bij het centrum pizza gaan eten. Daar vertelden ze ons dat er elke dag nog aardbevingen gemeten worden maar dat ze wel de stad gaan heropbouwen.
Om 21u30 ging bij iedereen het licht uit en zijn we allemaal gaan slapen. Celine vond het om 3u welletjes en was klaar wakker. Gelukkig hebben we Maya de Bij op de tablet nog... om haar in stilte bezig te houden. Tjeerd is met haar even opgestaan om een boke te eten (voor de Nederlanders: boke is de afkorting van boterhammeke) en om 4u30 is ze weer gaan slapen tot 7u30. Op zich, niet slecht voor zo'n uk. Iedereen had relatief goed geslapen en zat aan het ontbijt rond 8u30.
Om 10u zijn we vertrokken naar het International Antarctic Centre. Voor degenen die mijn vorige weblog zich herinneren, we zijn daar 4 jaar geleden ook geweest. Vanuit Nieuw-Zeeland worden de Zuidpoolexpedities ondernomen. 70% van wat er naar de Zuidpool gaat, passeert langs Christchurch. Het centrum geeft dan ook uitvoerig beeld en klank bij het leven op de Zuidpool, het klimaat en de invloed van de mens hierop. Omoe, Linde en Tjeerd hebben een simulatie zomerstorm op de Zuidpool meegemaakt waarbij de gevoelstemperatuur zakt naar -17,8°C. Omoe is zelfs even op de sneeuwscooter gekropen. Jammer dat het donker was in die ruimte op dat moment, want daar hebben we geen scherpe foto van :-) Celine vond vooral de pinguins leuk al vond ze de afbeeldingen leuker dan de echte die er zaten. Je kan in dit centrum zeker een hele dag doorbrengen als je alles wil lezen en zien. Rond 12u hebben we daar geluncht en daarna zijn we weer naar het city centre gereden.
Ze hebben in de stad een soort van container shopping centre opgezet waar winkels, horeca en zelfs banken een stek in hebben gevonde nu dat de rest van het centrum onbruikbaar is. Daar wilden we graag wat gaan rondlopen maar de regen heeft er een stokje voorgestoken. Dan maar wat geslenterd door een gesloten shoppingcentre en nog een paar spulletjes gekocht voor gebruik tijdens de reis (oa een roos potje voor Celine :-)). Nu zitten we rustig in ons appartementje wat te lezen, te schrijven en te dutten. Dit tafereel werd net even opgeschrikt door een kleine aardbeving die niet spectaculair genoeg was om Omoe te doen opkijken van waar ze mee bezig was. Ook Celine bleef rustig verder slapen.
Morgen gaan we rijden richting Queenstown langs een aantal grote meren die aan de voet liggen van de Nieuw-Zeelandse Alpen. Het weer belooft beter te worden dus hopelijk mooie foto's bij het volgende verslag.
PS: Om op de laatste vraag te antwoorden: de zieken zijn al wat beter. De één kucht nog en de andere is af en toe nog beroerd na het eten. Leve de paracetamol, anders waren we hier niet allemaal op tijd
-
04 Februari 2013 - 18:42
Christine:
tof verrslag, goed begin en nu mag de zon voor jullie warmer worden,
het was daar toch zomer he !
hier is het 6 graden, regen en wind.
kusjes aan Celine -
04 Februari 2013 - 18:46
Frits En Winy:
Bedankt voor het uitgebreide reisverslag.
We kijken uit naar jullie foto's, zodat we kunnen zien dat jullie daar echt zijn.
Sterkte met de ziekerigen, hopelijk knappen jullie op in de nazomer.
Groetjes. -
04 Februari 2013 - 19:09
Riet:
gevlogen in een A380. dat doet niet minder. Jullie hebben de reis gelukkig overleefd. Petje af voor Celine . Het valt niet mee zo lang op je billen te zitten. Wat jammer van Christchurch. hopelijk herstellen ze de stad zoals hij was. het zou toch jammer zijn als ze er zo'n modern, smakeloze stad van maken. Geniet en groetjes aan Omoe, Linde, Tjeerd en natuurlijk Celine. -
04 Februari 2013 - 20:20
Herm Ten Brinkr:
Wat een indrukken.
Ik had niet eerder meegekregen dat jullie seperaat reisden.
Vond Omoe dat wel leuk.
Geniet ze
Grt.
Herman -
04 Februari 2013 - 20:21
Erik Jan En Jos:
Hoi familie, gelukkig hebben jullie de lange vliegreis goed doorstaan.
Nu lekker van alles genieten, en wij volgen graag jullie verslagen.Groetjes en dikke knuffel. -
05 Februari 2013 - 09:09
Leen:
Heyhey
Blij dat jullie goed zijn aangekomen. Het duurde voor ons al lang, kan mij niet voorstellen hoe lang het voor jullie moet gevoeld hebben.
Ik kijk al uit naar de volgende verslagen en natuurlijk ook de foto's.
Groetjes aan iedereen. Xxx L,L&S -
05 Februari 2013 - 11:34
Gommers Nicole:
dag aan de bezoekende nieuwzelanders heb met veel intresse jullie verslag gelezen en verwacht nog prachtige fotos,wij zitten hier in de sneeuwvlagen.groetjes uit manderfeld nicole en gaston -
08 Februari 2013 - 09:20
Lutgart Luyckx:
leuke toyota van, maak er een mooi avontuur van, groetjes aan allen, Lut en Walter (Kanchanaburi, Thailand)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
