Ruikend Rotorua

We verlieten de vulkanen dinsdagmorgend en waren om 11u30 aan de Huka Falls. NZ’s meest bezochte attractie, onder andere omdat er geen inkomgeld gevraagd wordt. Wat een natuurgeweld! Door de verschillende hardheden van de aardlagen wordt het water van een 100m brede rivier door een nauwe gang gedwongen van zeer harde steen die niet makkelijk uitslijt. Op dit punt stond ook de eerste waterenergiewinning die in de jaren ’50 werd gebruikt om een fabriek van stroom te voorzien. Maar hoe zouden de watervallen eruit zien vanop het water zelf?

We zijn een km of twee verder gereden tot aan het vertrekpunt van de jetboats en het Prawn Park (grote zoetwatergarnalenkwekerij – veel scrabblepunten). De jetboat hebben we geboekt voor de namiddag om 15u omdat we eerst de garnalenkwekerij wilden bezoeken. Het was interessant om zien hoe zo’n scampi er in levende toestand uitziet. We zijn eerst gaan wandelen langs de kweekvijvers, hebben ook de forellen mogen voederen en kregen dan een rondleiding. Die begon aan het pomphuis wat ervoor zorgt dat het warme water wat van de energiecentrale ernaast komt, wordt gefilterd, afgekoeld (tot 28°C)en gepompd naar de kweekvijvers. Vervolgens kregen we een aquarium te zien met daarin Shawn de Prawn, de mascotte van het park. Het is een mannetje wat omringd is door 7 vrouwtjes. Althans, het waren er 7, de garnalen zijn nogal kanibalistisch ingesteld. Een stevige mannelijke garnaal heeft het overigens niet slecht daar. In de kweekbakken die overdekt staan, zitten ongeveer 600 garnalen, waarvan maar een 80-tal mannetjes. Komt daarbij dat ze enkel voor de kweek dienen en dus nooit opgegeten zullen worden.

Als een garnaal eitjes aanmaakt, wordt die naar een zoutwaterbak overgeplaatst. In de vrije natuur zwemmen ze naar de zee om daar hun eitjes te leggen. De eitjes blijven in het zoutwater totdat ze uitkomen. Eens de baby-garnalen goed genoeg kunnen zwemmen, gaan ze terug naar zoetwater. Om jullie een idee te geven, ze hebben daar 1 miljard eitjes op een jaar waarvan er 10 miljoen overleven (zoals gezegd, kanibalen). We hebben de kleine garnalen ook te eten mogen geven wat ontzettend kriebelde en raar aanvoelde. Tenslotte werden we naar de visvijvers geleid waar we onze gang mochten gaan, maar dat hebben we overgeslagen. We zijn in het restaurant een hapje gaan eten. Tjeerd fish and chips en ik heb de garnalencurry uitgeprobeerd. Eerlijk gezegd, ik denk dat er betere manieren zijn om de garnalen tot hun recht te laten komen. Ik was niet echt overtuigd.

Om 15u was het dan zover, we kregen zwemvesten aan voor op de jetboat. Jetboats zijn kleine, open boten waar zo’n 15 man in kan en wat met een motor van 450pk over het water scheurt en “three sixties” maakt (360 graden draaien in een keer). En inderdaad, we hebben 13 van die three sixties gemaakt en zijn goed nat geworden. We zijn ook tot beneden aan de Huka Falls gevlogen (varen kan ik het niet noemen), een prachtig zicht! Helaas geen foto’s van want een camera meenemen op een jetboat is riskant en gelukkig dat we dat niet gedaan hebben want Tjeerd z’n broek was drijfnat :).

We hebben onze badhanddoeken op de autostoelen gelegd en zijn verder gereden naar de Honey Hive, een expositie en winkel met voornamelijk honingproducten. De Manuka-honing is de bekendste en wordt ook in de cosmetica en als medicijn gebruikt. We hebben heel veel soorten honing en een paar soorten likeur/mede mogen proeven. Heerlijk! Nog wat voor thuis meegenomen en toen koers gezet richting Rotorua.

Zoals ik al zei is Rotorua de geothermische stad van NZ, gekend voor de de maoricultuur en de geisers en mudpools die stinken naar rotte eieren. Aangekomen bij ons hotel, kregen we een verrassing. Onze kamer kijkt uit op de grote geiser en de mudpools liggen vlak onder ons raam. Je kan ze zelfs horen “bluppen”. Het brengt natuurlijk ook de nodige geurtjes met zich mee, maar de wind staat goed ;-).

Vandaag zijn we vroeg opgestaan omdat er in Rotorua veel te beleven valt. Het geothermische stuk hoefden we niet meer te doen want dat zien we vanuit onze kamer ook wel. Een hotel hier niet ver vandaan biedt een Maori-avondvoorstelling waarin dans en ambachten aan bod komen en ook een hangi-diner wordt geserveerd. Dat is eten wat is klaargemaakt met de warmte uit de aarde. We wilden dit absoluut doen dus hebben we gereserveerd voor de avond. We kregen er ook een gratis toegangsticket bij voor de Schapenvoorstelling van de Agrodome die iets buiten de stad ligt. Omdat dat onze eerste bestemming was van de dag, kwam dat mooi uit.

We waren ruim op tijd voor de voorstelling van 11u. Er werden schapen van over de hele wereld voorgesteld beginnende met het merino-schaap. Een pracht van een beest dat zijdezachte en kwaliteitsvolle wol geeft. De man die de uitleg gaf, heeft ook een schaap van z’n wintervacht ontdaan en een demonstratie gegeven met de herdershonden. Na de voorstelling, werd in de woolmill een 103-jaar oude wolkammachine aangezet waarin gewassen en gedroogde wol werd gedaan. De wol die eraf kwam was zeer fijn gekamd en heel zacht. Intussen zijn er natuurlijk snellere machines maar deze doet het nog steeds. Lokale dames (de oudste is 94) spinnen de wol en maken er kledij van die ter plaatse te koop wordt aangeboden. Het resultaat mag er absoluut wezen!

Om 12u15 zijn we meegegaan op de farm tour. Een open wagen met bankjes erop werd getrokken door een traktor (een trekker voor de Nederlanders). We zijn langs een aantal weides gereden waar struisvogels, varkens, schapen, herten en alpaca’s stonden die we ook mochten voederen. Deze boerderij had ook een stuk boomgaard met kiwibomen, olijfbomen en fijoabomen (een Braziliaanse vrucht). We kregen ook honing, kiwiwijn en –sap te proeven. Lekker lekker.

Na een klein hapje zijn we doorgereden naar Mamaku Blue, een winkel/wijngaard van blueberries of bosbessen. Ook daar kregen we konfituur, gelei, wijn en likeur te proeven. Als ik kon, zou ik dit land met al z’n lekkernijen in mijn broekzak mee naar huis willen nemen… Ik heb me tevreden gesteld met een klein potje blueberry gelei. Terug in Rotorua zijn we naar de Government Gardens gereden waar een zeer typisch, groot, Engels gebouw staat en de pleinen ervoor zijn crocketvelden (geen cricket). Er was ook een mooie rozentuin aangelegd.

Tegen 18u15 werden we verwacht in het Heritage hotel voor de Maori-voorstelling. We kregen eerst een welkomswoordje van een Maori-dame, waar we later mee op de foto gegaan zijn. We zijn toeristen, of we zijn het niet ;-). Er volgde een buffet met typisch Nieuw-Zeelandse gerechten van salades, vissoorten, vleessoorten tot lekkere desserten toe. Toen iedereen voldaan was, begon de uitvoering. Een 12-tal mannen en vrouwen in Maori-uitrusting brachten dito liederen en dansen, met als top of the bill de Haka. Deze dans werd oorspronkelijk uitgevoerd door de krijgers die gingen strijden. Ze zingen/roepen bepaalde woorden, stampen met de voeten, hebben een enorme mimiek en steken regelmatig hun tong uit. Het gebeurde dat het de tegenstanders al zodanig afschrikte dat er niet eens gevochten werd. De Haka wordt nog steeds uitgevoerd door het nationaal rugby-team voor de wedstrijd. Ook de dames hebben iets aparts. Ze draaien lichte balletjes in het rond die aan touwtjes zitten. Het lijkt op twirlen. De balletjes laten ze af en toe op hun arm botsen wat ook een speciaal geluid maakt, net als de rieten rokjes die ze heen en weer schudden. We hebben van heel het Maori-gebeuren genoten.

Morgen rijden we richting Te Puke, waar we langs Kristine haar ouders gaan rijden van toen ze een jaar hier was en waar ook een bezoek gepland staat aan een grote kiwiplantage. Van daar rijden we verder langs de kust naar het Coromandel-schiereiland waar we in Whitianga blijven slapen.