De goede keuze gemaakt

We hebben er inderdaad goed aan gedaan Westport links te laten liggen en door te rijden richting het Abel Tasman National Park. Maar ik begin even bij het begin. In Greymouth zijn we rond 10u vertrokken en na een klein half uur rijden kwamen we bij de Pancake Rocks in Punakaiki. Het zijn kliffen uit limestone die ingesleten zijn door de kracht van de golven en ze zijn er gaan uitzien als stapels pannenkoeken. De reden hiervan is wetenschappelijk nog niet achterhaald, maar dat zal een toerist worst wezen. ’t Is een indrukwekkend schouwspel van opspattend en spuitend water wat Tjeerd met z’n nieuwe fotocamera heeft vastgelegd. Het weer zat (en zit) ons mee, dus de blauwe hemel zorgde voor de finishing touch.

Na weer een uurtje rijden, zijn we gestopt in Cape Foulwind, net voor Westport om te gaan kijken naar een zeeleeuwenkolonie. Het blijven prachtige beesten om naar te kijken. We zijn nog even doorgereden tot Westport om een lunch te scoren. Niet meteen iets lichts gevonden dus iets brood-achtigs gaan halen in de supermarkt. Westport stelde inderdaad niets voor, dus we waren blij dat we andere plannen hadden gemaakt. De weg leidde vervolgens naar St. Arnaud. Tjeerd herinnerde zich nog het zicht dat hij er 5 jaar geleden had aan een meer. En inderdaad, Lake Rotoiti lag er blauw en adembenemd bij. Als je hier de rust niet kan vinden, kan het nergens als je ’t mij vraagt.

Na 90km bochtige snelwegen langs Zuid-Frankrijk aandoende “gorges” kwamen we aan in Motueka, het laatste grote dorp voor je het Abel Tasman NP inrijdt. We zijn meteen in het Visitor Centre gaan vragen of we nog een uitstap konden boeken voor de volgende dag. Tuurlijk kan dat, alles kan in Nieuw Zeeland :-). Een kayak-, strand- en wandeldag in Abel Tasman leek ons wel wat. Ook gaf de jongeman nog wat tips voor de accommodatie die we nog moesten vinden voor die nacht. Van dat laatste waren we niet helemaal overtuigd. We zijn op de gok verder doorgereden richting het park naar het plaatsje waar we de volgende ochtend moesten zijn, Kaiteriteri. Aan een afsplitsing van de hoofdbaan zagen we reclamebordjes voor Bed&Breakfast. We hadden dat nog nooit gedaan, maar wilden dat wel eens proberen. Bij het eerste huis wat we zagen, stond “Vacancy” (wat wil zeggen dat er nog plaats is) dus op goed geluk gaan aanbellen. Een vrouw van ongeveer 60 kwam opendoen. Na een kort babbeltje over wie we zijn, wat we zoeken en wat het mag kosten, zei ze dat we wel even binnen mochten kijken om te zien of we wilden blijven. En of dat we dat wilden!! Zo’n vriendelijke mensen, mooi huis waarin we een “room with a view” hadden, onze eigen badkamer en een rijkelijk ontbijt wat klaarstond de volgende morgend. Ze had zelfs een kom met aardbeien uit de tuin gehaald. Het leek wel te mooi om waar te zijn. Dit was onze eerste ervaring met B&B en wat ons betreft voor herhaling vatbaar. Ze heeft ons nog een boek meegegeven met alle erkende B&B’s in Nieuw Zeeland.

Om 9u begon ons Abel Tasman-avontuur aan het strand van Kaiteriteri. We zijn in de voormiddag, na een paar instructies, gaan kayakken langs de kust tot aan de Split Apple Rock. Dat is een grote granieten steen in de vorm van een appel die in tweeën gesplitst is. Deze granietsoort is niet zo hard waardoor het water er invloed op heeft. We zijn er ook even op een strand aangemeerd voor een sanitaire stop. Vervolgens zijn we opnieuw de boot in gesprongen en waren om 12u terug op Kaiteriteri strand. Na onze eigen voorziene kiwi fruit-lunch werden we met een watertaxi naar het strand van de plaats Anchorage gebracht. Daar zou Abel Tasman, een Nederlander, voor het eerst voor anker zijn gegaan tijdens z’n ontdekkingstocht. We hadden er 1,5u de tijd om een klein stukje van het park te gaan verkennen. Omdat dat niet lang was, hebben we een korte wandeling gedaan naar een dichtbijliggende baai. Ook daar was het strand goudgeel en het water diepblauw. De kleur van het zand is ontstaan doordat er ijzerdeeltjes in zitten die door het zeewater oxideren. Het effect mag er zijn! Om 15u bracht een grote boot ons terug naar Kaiteriteri strand.

We zijn meteen de auto ingestapt omdat we nog 170km voor de boeg hadden. Rond etenstijd zijn we nog gestopt in Nelson, een grote stad (volgens onze normen, een dorp) aan de kust, waar we Chinees hebben gegeten. Zo’n 20km voor onze eindbestemming Blenheim werd het landschap vlakker en reden we langs de ene wijngaard na de andere. Dat zag er prachtig en veelbelovend uit. Ik heb de voorbije 2,5 weken al een aantal wijnen geproefd. Zelfs de huiswijnen zijn hier van zeer goede kwaliteit. Morgen gaan we op verkenning tijdens een georganiseerde wijntoer. Zelfs Tjeerd gaat er de auto voor laten staan :-). Jullie horen nog hoe dat afloopt!

De foto's hebben we nu op deze site gezet.