Met gemengde gevoelens naar huis

Met wat vertraging door de reis en de jetlag, maar hier is dan toch ons laatste verslag wat begint op vorige week zondagochtend op de “boerenmarkt” van Kerikeri. Lokale fruit- en groententelers komen dan hun oogst verkopen aan toch wel spotprijsjes. Ook hebben we er zeer lekker notenbrood gevonden, iets duurder maar absoluut de prijs waard. Er stond ook iemand die manukahoning verkocht. Daar wilde ik nog een potje van voor thuis. Zodra de “manuka factor” hoog genoeg is, kan je deze honing voor haar sterke antibacteriële en schimmeldodende werking gebruiken, bv op wondjes. Met nog wat guacamole, groenten en fruit op zak hadden we genoeg voor een verse lunch. Vooraleer die te verorberen zijn we nog naar de historische site van Kerikeri gereden. Daar staat het oudste stenen huis (Stone Store) en het oudste houten huis van Nieuw-Zeeland. Het is gelegen daar waar de rivier uitmondt in een inham van de zee. Het is er prachtig om te vertoeven.

De namiddag begon heel rustig. Rond 16u zijn Tjeerd, Vanessa, de kinderen en ik naar Matauri Bay gereden. Het zicht aan het uitkijkpunt was inderdaad prachtig, maar er stond zoveel wind dat we enkel wat foto’s hebben genomen en doorgereden zijn naar het strand. Wat een mooi strand was dat. Tjeerd en Vanessa zijn met Celine en Jorja gaan pootje baden en er zijn nog wat foto’s genomen. Heerlijk om zo even uit te waaien. ’s Avonds hebben we weer met z’n allen buiten gegeten: pasta met verse groentensaus en scampi’s.

Op maandag zijn Tjeerd, Linde en Omoe naar de noordkaap van Nieuw-Zeeland gereden, zo’n 200km van Kerikeri. Het was helder weer dus het uitzicht aan Cape Reinga en Kaap Maria van Diemen was zeer mooi geweest. Op de terugweg zijn ze ook nog gestopt aan de hoge duinen. Het is een sport van de toeristen om op de duinen te klimmen en er met een surfbord af te glijden. Ze hadden een surfbord meegenomen en hebben onder toeziend oog van Omoe zich aan het glijden gewaagd. Ze hebben een prachtige dag gehad en waren rond 17u terug in Kerikeri waar ik met Celine een rustige dag heb gehad. Na school en werk kwamen Jorja en Vanessa mee-eten. Ik had tijd en zin gehad om pannenkoekendeeg te maken dus het was feest voor jong en oud.

Dinsdagvoormiddag zijn we nog op een laatste zoektocht gegaan naar souvenirs in Kerikeri en kort na de middag mocht Jorja al vroeger van school om met ons mee op pad te gaan. Net zoals vier jaar geleden wilden we weer de culinaire toer op in Kerikeri. We zijn als eerste gestopt bij een Nederlandse dame die macadamianoten verkocht. Ze teelde nog veel meer en had een mooie tropische tuin maar daarvoor was de tijd te kort want we wilden nog veel gaan proeven. De eerste wijnproeverij was bij de Fat Pig wijngaard. De wijn was lekker maar niet overdonderend. De volgende halte was Ake Ake wijngaard. Wat was dat een contrast qua smaak. Dezelfde druivensoorten (Pinot Gris, Sauvignon Blanc, ...) en hetzelfde klimaat maar een heel andere en ook veel betere smaak, daar waren we het alledrie over eens. (Alledrie dat waren Linde, Vanessa en ik. Omoe is die namiddag thuis gebleven om rustig de koffer al eens te bekijken en te rusten en Tjeerd was BOB. ) Veel kopen en meenemen zat er helaas niet in want het moet allemaal in de koffer geraken zonder dat die te zwaar wordt. Eén fles hebben we toch meegenomen. Aan Ake Ake zit ook een restaurant en dus leek het ons wel leuk om daar de laatste avond te gaan eten, dan konden we nog eens genieten van deze heerlijke Pinot Gris en Viognier. ’s Avonds hebben we nog gebeld om te reserveren. De laatste wijngaard op onze toer was Marsden Estate, vlakbij de luchthaven van Kerikeri. Helaas was hun bekroonde Chardonnay uitverkocht. Ze hadden er nog wel een “late harvest” Chardonnay, een dessertwijn gemaakt van de druiven die langer blijven hangen waardoor het suikergehalte hoger wordt. Meer suiker, minder alcohol. Daar heb ik een klein flesje van meegenomen.

De kinderen waren heel de rondrit al heel flink geweest, dus nu was het tijd voor de fudge en de chocolade. In beide zaken kreeg je een paar dingetjes te proeven en we hebben uiteraard nog het nodige meegenomen om nog van na te genieten. Het was een zalige namiddag. Veel zin in koken hadden we niet meer, dus zijn we Japans gaan afhalen. Voor een aantal was het de eerste keer dat ze sushi aten en het was hen heel goed meegevallen. We hadden van de vriendelijke Japanner nog een schotel sushi, twee salades en wat misosoepjes extra meegekregen. De volgende middag hebben we er dus nog van kunnen genieten.

Toen brak onze laatste volledige dag aan. Tjeerd, Linde, Omoe en Celine zijn naar Puketi forest gereden in de voormiddag. Daar groeien de kauri-bomen en dat moet je gezien hebben voor je naar huis gaat. Het zijn zeer grote bomen van tienduizenden jaren oud. Er worden veel mooie houtbewerkingen van gemaakt. Ik ben thuis gebleven voor de laatste wasjes en een beetje rust (al is dat laatste niet goed gelukt). Na de middag zijn nog de laatste souvenirbestellingen opgehaald in Kerikeri, zijn de koffers gepakt en hebben we gepoetst. Rond 18u zijn we Scott gaan ophalen – wel leuk zo’n grote auto met 8 plaatsen, we pasten er precies in – en zijn we naar Ake Ake gereden voor ons “laatste avondmaal”. We konden ons geen betere laatste avond samen bedenken: fantastisch lekker eten, dito wijn en het beste gezelschap. De fotosessie van Tjeerd en Vanessa in de tuin zal ik toch ook niet snel vergeten. Vanessa heeft het niet met kippen maar die kip had het wel voor Vanessa... zorgde voor de nodige hillariteit.

De volgende dag begon al om 7u want om 9u35 vlogen Linde en Omoe al vanaf Kerikeri Airport naar Auckland. Gelukkig hoef je voor de kleine luchthavens in NZ maar een half uur van tevoren aanwezig te zijn. Scott had de avond ervoor al afscheid genomen van Omoe en Linde en nu was het de beurt aan Vanessa en Jorja want die moesten ook naar werk en school. Tjeerd heeft de dames naar de luchthaven gebracht. Ik ben met Celine in het huis gebleven om nog wat op te ruimen en het laatste schoon te maken. Om 10u30 heb ik Celine weer laten slapen zodat ze geen namiddagslaapje hoefde want dan was het onze beurt om op de vlieger te stappen. Op zo’n dag duurt wachten op vertrek te lang. Ik heb nog wat in de zon gelegen en Tjeerd heeft zich met z’n tablet pc beziggehouden. Om 13u30 was Vanessa er weer met Jorja en zijn we naar de luchthaven gegaan. Tegen 14u kwam ook Scott nog toe om ons mee uit te wuiven. Afscheid nemen blijft lastig. Met de krop in de keel en een traan stapten we op het vliegtuigje. Het was een Beech craft, dus slechts 19 stoelen, een rij links en een rij rechts. Celine zat tijdens deze vlucht op mijn schoot. Ze bleef maar “doei, doei, doei” roepen en wuiven tot we echt de lucht in gingen. Zo’n klein vliegtuig heeft meer last van schommelen, turbulentie en luchtzakken en dat vond Celine niet zo leuk maar eens hoog genoeg was het over.

In Auckland hebben we op de luchthaven eerst onze koffers ingecheckt, papieren ingevuld en door de security check gelopen. De tijd ging snel dus veel tijd om nog langs winkeltjes te lopen, was er niet. We moesten nog een hapje eten dan gingen we al snel boarden. In Melbourne moesten we kort uit het vliegtuig zodat ze het konden schoonmaken en bevoorraden. Helaas moesten we ook weer helemaal rond langs de security check. Op zich niet erg, maar ze hadden er geen buggy’s ter beschikking dus Tjeerd heeft alle tassen gedragen en ik Celine. Kwam er nog bij dat na lang wachten in de rij we eindelijk naar voren mochten omdat we een klein kind bij hadden. Nadat ik met Celine door de controle was gelopen samen met nog een paar anderen, crashte de computer. Ze moesten alles een aantal keer weer opstarten voor die het weer deed. Tjeerd was de eerste die er daarna weer door kon lopen. Gelukkig mochten we weer als eerste het vliegtuig op en zaten we goed voor onze lange vlucht van 13,5u naar Dubai. Celine en Tjeerd hebben geslapen, ik iets minder. In Dubai hadden we iets meer overstaptijd maar de vlucht had ook nog eens 45min vertraging. Dan was het net iets te lang wachten op de volgende maaltijd dus zijn we bij McDonalds gaan eten. Celine is altijd te vinden voor frietjes met ketchup :-), maar haar papa ook hoor. Dan de laatste vlucht richting Amsterdam. Als je niet kan slapen, duurt het net iets te lang, maar alles is goed verlopen. Celine heeft van het opstijgen en landen niets meegekregen want ze lag te slapen... nergens last van.

De ontvangst op Schiphol was geweldig: niet alleen Gea maar ook Marian, Andre en Nick waren er met ons kersverse nichtje Marit! Wat is ze klein, mooi en lief. We hebben samen koffie gedronken en wat gegeten. Intussen had ik ook vernomen dat Omoe en Linde ook goed thuis waren gekomen. Zonder koffer, maar die zouden ze later op de avond thuis bezorgd krijgen. Daarna zijn we allemaal richting Deventer gereden en hebben we samen gegeten. Celine was nog steeds aan het slapen en is pas wakker geworden toen Nick met haar kwam spelen. De familie Bovenkerk is rond 19u weer huiswaarts gegaan. Daartegen lag Tjeerd al KO op de bank. Om 19u is hij gaan slapen en om 19u30 zijn Celine en ik gevolgd.

We zijn een paar dagen verder en hebben nog wat last van de jetlag, maar het betert. Tjeerd is sinds gisteren weer aan het werk en Celine is vandaag alweer voor de tweede dag naar de crèche. Morgen begin ik er ook weer aan. Het was een memorabele reis en daarvoor moet ik zeker al mijn reisgenoten en Vanessa bedanken! Ook jullie wil ik bedanken voor het lezen en het reageren. Het doet plezier te horen dat jullie hebben kunnen meegenieten. Hopelijk snel tot een volgende keer!